De Capoeiras

Vandaag een dagje uit. Omdat we om half 11 zouden vertrekken (Braziliaans uurtje erbij)was mijn les verschoven naar half 10 de capoeirales die ervoor zit was ook opgeschoven. Wel bijzonder dat ze er alles aan doen dat mijn lessen doorgang kunnen vinden.
Gelijk veel docenten die flink wat jaren in het vak zitten, bereid ik mij pas op het laatst een beetje voor. De rest is ervaring en improvisatie. Dus vanmorgen even een lesje in elkaar gedraaid. En tja als je dan wilt kopiëren en de toner is op, tja dat is dan vervelend. Maar met de tropische houding van de afgelopen maanden, kon ik mij daar ook niet echt druk om maken. Wel jammer nu ze er van SOOS zijn dat je er niet een toples uit kan persen maar och. Zoals Elly droog opmerkte: " had je het eerder moeten doen" . Kon ook niets anders dan haar gelijk geven. Maaarrrr gelukkig was daar Pegasus met zijn motor en een nieuwe cartridge. Die man heeft mij al zo vaak aan goed kopieermateriaal geholpen en is eigenlijk altijd in de buurt. Misschien was dat de relaxte houding. Omdat je toch wel weet, dat het goed komt. Zo niet, dan toch.
Enfin Elly en René hebben even meegekeken. En waarschijnlijk waren die 10 minuten voldoende voor een indruk van mijn lessen. Sijanda ging douchen...Het is een schat van een meid, kan niet anders zeggen. Alleen vond ik het teleurstellend dat ze niet even kwam kijken en "stagelopen" Vanaf woendag moet zij het gaan doen en ze heeft geen enekele ervaring. Maar ook dat zal goed komen. Daar gaan we maar gewoon van uit.

Enfin met enige vertraging na de les op weg naar de Capoeiras. Een boeren dorpje, even buiten Natal. Door SOOS is er hier een moestuin opgezet, met de hulp van studenten en leerkrachten v an de agrarische school n de buurt. Het is de bedoeling dat de mensen die op het lapje werken, de groenten die er gekweekt worden, gaan verkopen. Om zichzelf zo te kunnen bedruipen.

Vorig jaar is er ook een waerput aangelegd door SOOS, waar het hele dorp water haalt. En die uiteraard gebruikt wordt voor de moestuin.
De groeten (fruit) zag er prachtig uit. Wortels, rode bieten, peterselie, zoete aardappelen, meloen, banaan, noem maar op.
We werden als vorsten onthaald, niets as te veel. Groetnen werd geplukt en we moesten mee eten. Ook was ereen mini schooltje op het project en een ruimte voor de capoeiralessen. De tuinman, meester en capoeira instructeur waren versmolten in één enkele man. Die met verve en een spraakgesprek over zijn werk sprak.
Na het eten deelde Elly de meegebrachten tandenborstels en tandpasta uit. En tja dan ga je maar even helpen poetsen. De meeste van deze kinderen hadden namelijk nog nooit een tandenborstel gezien. Zeep en een douche volgens mij ook niet. Maar dat ter zijde.

Na dit alles gingen we een wandelingetje maken door het dorpje. We kwamen uit bij een 2 kamerhuisje waar een gezin met 10 kinderen woonde. Broodmager met holle ogen werden we aangekeken. En pa en ma stonden stijf van de cachasa voor hun bouwval. De oudste dochter schaamde zich heel erg en moest huilen. Binnen konden de dames van " hoe schoon is jouw huis" zich met veel plezier uitleven. Naast een paar bedden (4 voor 12 personen) en een bank stond er niets in het huis. Geen sanitaire voorzieningen. De kinderen doen alles op het land. De tenen van hun voeten bewogen zonder dat ze het zelf in de gaten hadden en de zweren bij pa waren zelfs paars van kleur. Van dit alles werd je niet echt heel vrolijk.
Donna Elly wilde nog een foto van een oude oma en als dank gaf ze daar 2 reais voor. Dit werd uit haar handen gescheurd. Elly schrok er zelf ook wel een beetje van. Zo'n fragiel oud vrouwtje die ineens zoveel kracht had. Was gewoon een beetje griezelig. En uiteraard ging direct om een fles drank. Een levens groot probleem in dit dorp. Grote gezinnen met ongezonde kinderen omdat hun moeders bijna allemaal verslaafd zijn aan de alcohol, en tijdens de zwangerschap gewoon door blijven tanken. Nu kost een liter drank hier dan ook 2 of 3 reais, zelfs met heel weinig geld, betaalbaar.
Een hele andere omgeving dan Bom Pastor. Armoede in de overtreffende trap. Kletianie was ook mee en zij zelf heeft bijna geen geld, maar toch gaf ze haar kleingeld aan de kinderen. Lief om te zien. Maar ja ik denk dan weer, pa pakt het af en gaat om een fles drank.
Heb mijn armbanden aan de vrouw van de meester/tuinman gegeven. En uiteraard heeft SOOS geld achtergelaten voor kunstmest en leidinging om een irrigatiesysteem aan te leggen. En hadden we pennen en potloden bij voor de school.
Ook hier weer geknuffeld. Niet t veel nadenken over bacteriën en het maar gewoon laten gebeuren.
Heel indrukwekkende dag. Volgende week gaan ze nog naar een school die ook door SOOS gefinanciërd is, echter kan ik daar helaas niet bij zijn.

Heeej Saskia, hihi ja joh heel gek dat de kids dat doen. Voel me dan ook erg opgelaten. En realiseer mij dat ik dat stukje cake van gisteren beter had laten staan. Arme kinderen. De verjaardag van Donna Maria was zeker heel bijzonder, ik vond het ook een eer om erbij te kunnen zijn.
Jahaaa vrijdag 3 oktober ben ik er zeker weer bij. 1 oktober ga ik weer werken, dus ben 3 oktober helemaal terug in het ritme (verwacht ik) Spierpijn, kreun, maar even niet aan denken.

Hoi Marianne, arme Ronny, als zijn oude hart het nu maar niet begeeft. Ik kijk er naar uit om weer samen te gaan rijden.

Heeey Jan, hihihi world wide wait... ge-wel-dig. Ik zeg hier wel dat je tijdens het opstaren van het internet, een cake kan bakken en al je vrienden uitnodigegen, voordat er eindelijk verbinding is. En ja dat denk ik ook, internet is een behoorlijke steun voor mij geweest, zeker in het begin. Nu met de groep terug zijn er heir meer volwassenen. De eerste 2 maanden zat ik hier met 3 vervangers en heel heel veel kinderen.

Heeey Es, slik inderdaad nog maar een paar dagen. Ik kan nog niet zeggen of een droom is uitgekomen. Dit alles kost tijd om te bezinken, zeker na vandaag. kan ook niet spreken intermen van dromen. Eerder van tevredenheid en voldoening. Ik kijk naar je uit. ikke knuffels.


Beijos tudos